Bir Sosyopatın ağzından

Geçmişte ileri derecede bir sosyopattım. Şöyle söyleyeyim, vicdanımı, duygularımı, sevgiyi, aşkı, dürüstlüğü yitirmiştim. İnsanların duyguları umrumda bile olmuyordu, en ufak bir pişmanlık bile duymadan insanları kırıyordum, çünkü ne umrumda bile değildi. Hala bir miktar sosyopat olduğumu söyleyebilirim, ama eski halime göre melek gibiyim de denebilir.
Sosyopatlar, zeki insanlardır ve bu zeka kontrolden çıktığında, insan duygularını, insanlığıını yitirip sadece mantık ve çıkar için yaşayan biri haline gelir. Kendi çıkarları için kılık değiştirir(Yani insanlarla iyi geçinip, işi bittiğinde bir peçete gibi atabilir) Yalandan timsah gözyaşları dökebilirler, ustaca laf sokarlar. Hitabet yetenekleri iyi olduğundan insanlara yalanlarını bile kolayca inandırabilirler. Bir sosyopatın yalan mı doğru mu söylediğini asla anlayamazsınız. Öyle içten etkileyici konuşurlar ki... Aşık olmazlar, sevmezler. Ben sevebiliyorum, bir sevgilim var ve onu deli gibi seviyorum. Ve şöyle söyleyebilirim. Onun sayesinde eskisi gibi değilim. sosyopatlar sosyal ortama ''zekalarının üstün olması'' nedeniyle uyum sağlayamazlar. Ama kendi gibi zeki bir insan bulduğunda gayet güzel sosyal olabilir. Psikopatlıkla sık sık karıştırılır ama ikisi farklı şeylerdir.
Hala içimde bir miktar sosyopatlık olduğunu söyleyebilirim. Çünkü ''aptal, sıradan, normal'' insanlar. Zeki insanları ''aptal, moron'' olarak görüyorlar. Kendileri aptal ki bunu da göremezler zaten. Bu yüzden benim en iyi dostum, en iyi arkadaşım v.s yok. Çünkü herkese sınır koydum. Sıradan arkadaşlar denebilir.